Hieronder is een indruk gegeven van de levensomstandigheden van enkele van deze kinderen in 2017, met foto’s van hen en van hun thuissituatie.

 

De kinderen

Van de 50 kinderen die ingeschreven waren bij het opvangcentrum, heeft Pauli er 21 thuis bezocht en kreeg zo een goede indruk van hun leefsituatie.

Dibia en Amin

Dibia en Amin zijn respectievelijk 8 en 13 jaar oud en zijn halfzus en halfbroer van elkaar. Ze wonen sinds de aardbeving in een tunnelwoning. De moeder van Amin is met een andere man vertrokken. Zijn vader is opnieuw getrouwd met een liefdevolle vrouw die Amin als haar eigen zoon beschouwd. Ook uit dit huwelijk is een zwakbegaafd kind, hun dochter Dibia, geboren. Beide kinderen vallen op, omdat zij veel lachen en plezier lijken te hebben.
Ze wonen tegenwoordig op de eerste verdieping in anderhalve kamer. In de ‘halve’ kamer past net het bed waar vader en zoon in slapen. In de andere kamer die woon-, slaapkamer en keuken is, wordt het grootste deel ingenomen door het bed. Amin kan niet alleen de trap op en af en het gedeeld toilet staat op de gemeenschappelijke binnenplaats.

 

Iswori Khadka

Iswori is een lange jongen van negentien, die sinds de aardbeving met zijn moeder, een oudere zus en een jongere broer in een uitermate schaars ingerichte rode kruis tent woont. Zijn moeder was vroeger stenendraagster, maar na een operatie kan ze dat niet meer en nu maakt ze franjes aan sjaals, waar ze nog geen vijf cent per sjaal voor krijgt. Ze is ook gaan breien, maar kan per dag maar één muts breien omdat ze voor haar zoon moet zorgen. Hij lijdt aan epilepsie, is zwaar spastisch en autistisch, geestelijk is hij erg moeilijk te bereiken. Hij heeft continu veel medicijnen nodig, zowel voor zijn geestelijke als lichamelijke conditie. Een trommelvliesperforatie kan operatief niet verholpen worden vanwege de epilepsie. Hij heeft extra medicijnen nodig, die zijn moeder echter niet kan betalen. Dit is een van de vier families die via Madat maandelijks 30 euro ondersteuning krijgt.

Voor de aardbeving woonden ze in verschillende kleine gehuurde kamers. Ze moesten steeds verhuizen omdat verhuurders niet tegen de geluiden konden die Iswori maakte. Zolang de tent nog beschikbaar is, behouden zij deze (gratis), omdat een klein groentetuintje en de extra ruimte prettig is. Gelukkig hebben ze nu ook een kamer kunnen huren in het pand naast het dagopvangcentrum. Iswori wordt te zwaar om door zijn moeder omhoog gehesen te worden als hij onderweg op de grond gaat zitten.

Jay Ram Bharti

Jay Ram is een jongen van 10 jaar en woont met zijn moeder in een uit los gestapelde bakstenen hut met een golfplaat als dak. Hij heeft geen vader. Zijn moeder doet seizoenarbeid in de baksteen industrie, ze vormt bakstenen in een mal en sjouwt in het natte seizoen bakstenen. Jay is zwak begaafd en lijdt aan epilepsie. Zijn moeder kwam hem elke dag brengen en halen. Omdat er daardoor drie uur van haar werktijd afging is het voor haar een uitkomst dat hij nu opgehaald wordt. Dit is een van de vier families die via Madat maandelijks 30 euro ondersteuning krijgt.

Upasana Prajapati

Upasana is een meisje van tien, die met haar ouders en haar zusje, samen met het gezin van haar oom in een noodopvang van gestapelde stenen met golfplaten dak woont. Haar vader is boer en haar moeder heeft een cursus gedaan in het borduren van textiel, maar ze moet eigenlijk een vervolgopleiding volgen om voor klanten aantrekkelijke producten te kunnen maken. Ze hoopt dan een kamer te kunnen huren waar ze haar praktijk kan uitoefenen om zo een extra inkomen te hebben. Upasana is epileptisch, kan zich niet verstaanbaar maken en is snel geïrriteerd omdat ze niet begrepen wordt. Ze is heel mager omdat ze heel moeilijk eet. Haar zusje, die viereneenhalf jaar oud is, ziet er groter en sterker uit. Haar moeder kan haar op de rug naar het dagcentrum brengen, hoewel de afstand groot is. Elke ochtend was het crisistijd om haar en haar zusje op tijd naar de opvang en de school te brengen, omdat Upasana alleen maar tegen werkt. Nu er transport is valt er een hoop stress en irritatie weg, omdat het de moeder 2 uur per dag halen en brengen scheelt.

 

Sahen Manendhar

Sahen is een jongen van twaalf, die met zijn zusjes van drie en zes jaar bij zijn ouders woont. Zijn ouders hebben weinig tijd voor hem, maar ze zijn wel heel liefdevol. Sahen is te klein en heel zwak, heeft heel dunne armen en benen die verkeerd staan, hij is epileptisch en heeft het altijd te warm. Hij kan niet lopen en ook niet overeind zitten en ligt altijd in een hoek van een grote kamer. Zijn ouders hebben een kleurrijk aquarium voor hem ingericht. Omdat hij zwak is kon hij maar af en toe naar de dagopvang. Nu wordt hij met de bus gehaald.

Sanu Shakya

Sanu is een jongen van zeventien, die met zijn ouders in het huis van zijn grootouders woont. Hij lijdt aan epilepsie en op onrustige dagen krijgt hij ter bescherming een helm op. Buitenstaanders zijn wat bang voor hem vanwege zijn onvoorspelbare bewegingen en harde geluiden. Zijn vader is suikerpatiënt en heeft hoge bloeddruk. Hij werd op de motor naar het dagcentrum gebracht tussen de ouders in, maar kon door zijn onvoorspelbare gedrag toch een gevaar op de weg veroorzaken. Het vervoer per bus is een uitkomst.

 Anjali Dhoju

Anjali is een vrolijk meisje van 8 jaar en woont sinds de aardbeving met haar ouders en zus in een tunnelwoning van golfplaten. Anjali is epileptisch en kan plotseling afwezig zijn. Haar ouders zijn oud, zelf niet ontwikkeld en arm. Haar zus gaat naar de vierde klas, maar heeft moeite om mee te komen. De moeder heeft astma en is aan een oog blind. De vader is geestelijk zwak. Hun tunnelwoning was in slechte staat. De achterkant werd gedicht door een stuk plastic met scheuren. Ook was er een gat in de golfplaten, waardoor het lekte en de wind binnen kwam. Wij hebben de opdracht aan Chudamani (zie wie is wie) gegeven om per direct het tunnelhuis te laten opknappen. Anjali behoort tot de minder zwaar gehandicapte kinderen, zij is zwak begaafd en heeft geen vervoer nodig omdat ze redelijk vlakbij woont. Soms komt zij niet naar het centrum en zwerft dan vaak rond en bedelt om snoep. Dit is een van de vier families die via Madat maandelijks 30 euro ondersteuning krijgt.

< Projecten – Gehandicapten